Τρελέ μου, καλωσόρισες. Σε βρίσκω συχνά και σε χάνω συχνότερα σ’ αυτή την πόλη. Γι’ αυτό αποφάσισα, τρελέ μου, να σου μιλώ τακτικά από τούτο το ηλεκτρονικό περβάζι, να μη νιώθει μοναξιές η φωνή μου – να μην χτυπιέται άσκοπα στα σύρματα η δική σου. Να τα λέμε, τρελέ μου, να φεύγει ψηλά το εσωτερικό μας καυσαέριο, να μην κλαίμε άλλο ζητιανεύοντας λύπηση, χαριεντιζόμενοι με τις ταλαιπώριες μας.
Σκορπίζουν ένας-ένας οι φίλοι. Προσωρινά. Ή μάλλον επ’ αόριστον. Ο ένας είναι άνεργος επιστήμονας. Τι να σου κάνει κι αυτός, τρελέ μου, νιώθει ταπεινωμένος. Στέρησε από την υγιή νιότη τη δημιουργία, την κίνηση, και θα ‘χεις πετύχει την απόλυτη ταπείνωση. Αποσκευές λοιπόν και αεροπλάνο για κάπου στην Βόρεια Ευρώπη. Όχι δα πως εκεί τον περιμένει κάποια βεβαιότητα με την αγκαλιά της ανοιχτή. Απλά, η ντόπια αβεβαιότητα έχει σφίξει επικίνδυνα τη δική της. Θέλει τόσο να ελπίσει, τρελέ μου. Και η Ασάφεια, μια νέα χώρα.
Ο δεύτερος μπήκε φαντάρος. Τον θυμάσαι τρελέ μου; Αυτός που έπιανε πήχη-πήχη τους παραλογισμούς της μικρής μας χώρας – με πρώτο και καλύτερο τον καταναγκασμό της στρατιωτικής θητείας – και σάρκαζε μέχρι να τους βγει το αίμα. Γυρεύοντας μια μικρή παρένθεση από την διαρκώς ανατρεπτική πραγματικότητα, κατέληξε ότι το πιο αποτελεσματικό μέσο απόδρασης είναι το φανταριλίκι. «Έτσι θα βρω την ευκαιρία να ηρεμήσω και να ανασυντάξω το πλάνο της ζωής μου», ψιθύρισε διστακτικά στο τελευταίο ποτό, λίγο πριν ντυθεί στα χακί. Πάντως, αν δεν έχει κακοπέσει, θα έχει σίγουρα συνειδητοποιήσει ότι μόλις βρήκε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες – αν όχι την τελευταία – μακροπερίοδης ανάπαυλας, κάτι που ελπίζω να εκτιμήσει ενόσω το βιώνει.
Η άλλη θα επιστρέψει πίσω δοκτορέσα. Για μεταπτυχιακό ξεκίνησε, αλλά θα συνεχίσει παραπάνω. Τα καταφέρνει, τρελέ μου, την στηρίζει και το πανεπιστήμιό της. Ο ένας χρόνος λοιπόν θα γίνει δύο, ίσως και τρεις. Οικονομικά, τα βγάζει δύσκολα πέρα, το παραδέχεται και η ίδια. Το αμερικανικό όνειρο, βλέπεις, δεν κατευνάζεται πια με τραγούδια του Σινάτρα. Ούτε λόγος, ωστόσο, για παραίτηση. Θα γυρίσει πίσω, μόνο έχοντας πετύχει περισσότερα από εκείνα που στόχευε προτού αναχωρήσει για την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Έτσι, για να μας αποδείξει ότι, αν και Ελληνίδα, κατόρθωσε να απαγκιστρωθεί από τα εγγενή μας ελαττώματα και να ξεχωρίσει από τους μαχμουρλήδες συμπατριώτες της.
Κάθομαι στο γραφειάκι μου, τρελέ μου, κοντά στο παράθυρο. Σκέφτομαι τα πρόσωπα που λείπουν, κάποια άλλα που παραμένουν εδώ και βασανίζονται, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα, σκέφτομαι ακόμα κι αυτούς που την περνάνε ζάχαρη παρά τη δύσκολη συγκυρία. Στα διπλανά γραφεία, κόσμος μπαινοβγαίνει, τσακώνεται, φλερτάρει, σαχλαμαρίζει, με τον τρόπο όμως που ξέρει να υπαγορεύει μόνον η άνοιξη. Ασυναίσθητα. Άσκεφτα. Εύκολα. Όλοι αλλάζουν σιγά-σιγά σε χνούδια και αφήνονται να τους ορίσει ο αέρας. Έχεις δίκιο τρελέ μου, άρχισαν να σου μοιάζουν. Άρχισαν να χάνουν κάθε είδος αντίστασης στη χαλάρωση και να αθετούν τη σοβαρότητα που έταξαν στον εαυτό τους τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δε θα συγκλονιστούν από το δράμα του θεανθρώπου τη Μεγάλη Εβδομάδα, που ξεκινήσαμε να διανύουμε, καθώς σταυρώθηκαν αρκετά μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο.
Ο καθένας ξεχωριστά θα μπει στο γραφειάκι του, Δευτέρα πρωί, θα ρίξει μια ματιά από το παράθυρο στην πολύβουη Ακαδημίας και θα μαζέψει πίσω ξανά το βαριεστημένο βλέμμα του, ακουμπώντας το απαλά σε ντοσιέ και υπολογιστές. Ξέρεις καλά, τρελέ μου, ότι και αυτοί και εγώ και οι σκορπισμένοι φίλοι μου, έχουμε ήδη όλη την ημέρα πάνω απ’ τα κεφάλια μας ένα αόρατο παράθυρο με θέα στην άνοιξη. Άλλωστε είχες πει παλιότερα, σε κάποια σου αναλαμπή, ότι εποχή είναι πρώτα απ’ όλα ο τρόπος που κοιτάζουμε μέσα απ’ το τζάμι.
Comments