Η αμαρτία είναι σαν το προφιτερόλ. Αν δεν μπορείς να αντισταθείς, απόλαυσέ την! Κι αυτό αποφάσισαν να κάνουν ο Αδάμ και η Εύα. Το πρόβλημα όμως είναι πως -ακόμα και τότε - η γυναίκα δεν έπεφτε τσακ μπαμ. Με το που κατάπινε το μήλο, δεν ήταν «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Ήθελε μια εισαγωγή, ένα απεριτίφ, ένα προκαταρκτικό βρε αδελφέ. «Διότι εκείνη την εποχή, μόνο αγόρι με κορίτσι κάνανε ζευγαράκι. Μην κοιτάς τώρα που υπάρχουν κι άλλες βερσιόν. Αγόρι με αγόρι, κορίτσι με κορίτσι, αγόρι με πεκινουά, κορίτσι με τάπερ, αγόρι με ράπερ, κορίτσι με το κορδελάκι. Χώρια που τώρα με το ίντερνετ, οι περισσότεροι κάνουν σόλο καριέρα!»
«-Θέλεις να πάμε για ένα παπάγια ον δι ροξ; Τη ρώτησε ο Αδάμ που την έβλεπε πλέον με άλλο μάτι (με το αριστερό συγκεκριμένα). Ήθελε. Κλείσανε ραντεβού, αλλά η Εύα έπαθε πανικό.
-Δεν έχω τι να φορέσω. Όντως. Ήταν η μοναδική γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που όταν έλεγε «δεν έχω τι να φορέσω», εννοούσε πραγματικά «δεν έχω τι να φορέσω». Με ένα φύλλο συκής την έβγαζε χειμώνα-καλοκαίρι. Θα μου πεις, άμα έχει γούστο η γυναίκα γίνεται φιγουρίνι με το τίποτα. Έριξε πάνω της μια ζωντανή αλεπού, σαν ετόλ ένα πράμα. Έβαλε κάτι παπαρούνες στα μαλλιά (οπιούχες για κάθε ενδεχόμενο). Παράχωσε και κάτι μπαμπακάκια στο στήθος για να δείχνει πιο πλούσιο το μπούστο. Κοτσάρισε στο μαλλί ένα σκαντζόχοιρο για να κάνει καρφάκια. Και πήγανε στο ραντεβού…
Το μήλο βγήκε απ’ τον παράδεισο. Το χιούμορ σίγουρα απ’ την κόλαση. Η Έλενα Ακρίτα κατάφερε μέσα σε 300-400 σελίδες να μας κολάσει με το διαολεμένο της ειρμό και το σατανικό της φλέγμα. Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη – από γενέσεως κόσμου – περνά από κόσκινο και μας παρουσιάζεται εν τέλει στις φυσικές της διαστάσεις. Ο παραληρηματικός ρυθμός του πλαγίου λόγου της Ακρίτα και τα τζαρτζαρίσματα των διαλόγων δεν σου αφήνουν το περιθώριο να εγκαταλείψεις το βιβλίο ούτε στιγμή. Πρέπει να το διαβάσεις μονορούφι, αλλιώτικα θα βράζεις αιώνια στις… Tefal της κολάσεως.
Η ανατρεπτική ματιά στην εξιστόρηση προσώπων και γεγονότων της Βίβλου δεν επιτρέπει στο ελάχιστο κακεντρεχή σχόλια περί προσβολής των θείων (ούτε ανιψιών και λοιπών συγγενών) και θρησκευτικής ασέβειας. Τι να προσβάλλεις άλλωστε; Η ίδια η Παλαιά Διαθήκη επαναλαμβάνει εύγλωττα και κρυστάλλινα ότι στις χρονικές περιόδους που περιγράφονται στα βιβλία της, επικρατούσαν πάθη και αλληλοσπαραγμός (ακόμα και ο Από Πάνω τα ‘κανε τα καψονάκια Του), γι’ αυτό και χρειάστηκε ένα καινούριο συμβόλαιο Θεού και Ανθρώπου (και κάπως έτσι προέκυψε το πολύ πιο πετυχημένο sequel της Καινής Διαθήκης).
Αυτό που συναρπάζει σε δεύτερο επίπεδο στο «Μήλο» είναι το γεγονός πως όλος αυτός ο κανιβαλισμός της Βίβλου εξυπηρετεί ένα σκώμμα και μια σατιρική διάθεση που έρχεται και ακουμπά πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα. Η Ακρίτα βλεφαρίζει την επικαιρότητα, της κάνει τσαχπινιές, πάντα με το βιβλικό πρόσχημα και δήθεν παρεμπιπτόντως. Δεδομένου όμως ότι είναι χρονογράφος, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι απλώς «αλληθωρίζει» στα τρέχοντα. Ο σαρκασμός των προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης και η σύνδεση τους με το σήμερα έχει προφανή στόχο να καυτηριάσει, να αστειευθεί (με τα χάλια μας σε έναν φανταστικό καθρέφτη) και κυρίως να μας σφυρίξει ότι τρεις-τέσσερις χιλιετίες δεν αποτελούν δα και αρκετό χρόνο για να πραγματοποιήσει το είδος μας upgrade.
Εξαιρώντας μερικά σημεία του βιβλίου, όπου το χιούμορ γίνεται προβλέψιμο και κάπως εύπεπτο, η Έλενα Ακρίτα κάνει μια διαφορετική λογοτεχνική πρόταση. Είναι αλήθεια ότι δεν βγαίνουν συχνά βιβλία σ’ αυτό το παιχνιδιάρικο στυλ (κι όταν βγαίνουν συνήθως κρατούν μια απογοητευτική πόζα). «Συγχώρεσε, Κύριε, τα μικρά αστεία που κάνω σε βάρος Σου και θα συγχωρέσω το μεγάλο αστείο που κάνεις σε βάρος μου», έλεγε ο Robert Frost. Το λοιπόν, με ένα τέτοιο πνεύμα διαβάζεται και το «Μήλο». Αναζητείστε το.
Έλενα Ακρίτα
Το μήλο βγήκε απ’ τον παράδεισο
Εκδόσεις Διόπτρα
Comments